Netgedichten

netgedicht (nr. 29.077):

Verbannen eruditie

( voor Marcel Proust )

Het boegbeeld van de geheel vermoeiden, de weerlozen
in een zinlloos tumult, geteisterd door fysiek verval.
Een hoge ziel paradeerde over de puinhopen van een
vluchtig verglijdende tijd en het al te oppervlakkige.
Zijn droevig gelaat werkte als een magneet voor de
vele beelden die hij tijdloos maakte, bezielde. Hij
zag de hogere krachten achter de mensen en de dingen,
als een literaire paragnost, gedreven door de kracht,
die hij meer en meer onthulde, zijn ware aard, die
om bevrijding schreeuwde in een zelfgekozen isolement.
De behoefte aan zijn moeder bleef sterker, dan iedere
onveiligheid voor het kind in hem. Hij trok zich
voorgoed terug binnen de solide vesting van zijn
onweerlegbare woorden, bouwstenen. Liever wilde hij
de slavernij van zijn literaire geworstel, dan het
koningschap in een voor hem altijd rauwe wereld. Hij
maakte zijn eigen wereld wel, met als manifest het
omdraaien van dag en nacht. Verhulling. Vermomming.
Onnavolgbaar. Maar een blinddoek maakt anderen nog
niet blind en die zagen meer dan hij ooit wilde,
vandaar zijn exentrieke kluizenaarsbestaan. Hij heeft
zijn leven opgeofferd voor een beeldend leven van a
tot z, een ziekelijke en nobele zelfverloochening van
een hardnekkig moederskind, die in wezen in zijn
gecultiveerde dromenwereld zijn beschermheilige altijd
genadeloos miste. Meer dan hij besefte, aankon, deze
couveusereus, het liefste onbespied.