Netgedichten

netgedicht (nr. 30.134):

Ontmanteling

steeds meer vallen
bladeren van mij af
en voel de dag naderen
dat ik geheel naakt zal zijn
en verloren zekerheden ervaar
als een onafwendbare straf

wie ben ik toch geworden
roept mijn hart ten einde raad
is zoeken naar ademende liefde
struikelen over horden
en maakt het stof der aarde
van mij een holle veelvraat

het licht van de waarheid
werpt zijn schaduw vooruit
als geleidelijk de schellen vallen

ik zie mijn gezicht ontwaken
in de achterkant van het gelijk
hoeveel zuchten moet ik nog slaken
eer ik de eeuwigheid in mijzelf bereik

Zie ook: http://www.fixpoetry.com/podcasts/1440.html

Schrijver: julius dreyfsandt
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 17 januari 2010

Geplaatst in de categorie: psychologie

afleggen

zuiveren

3.0 met 24 stemmen

319

Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:: kerima ellouise
Datum:: 18 januari 2010
Email:: kerima.ellouisegmail.com; Het ontwaken in het leren, de keuze en het inzicht van de waarheid, van het leven en jezelf maken de weerspiegeling eens zo diep en meer dan de moeite waard. Prachtig gedicht.

Naam:: pama
Datum:: 18 januari 2010
Email:: pebmartenshome.nl; De waarheid is, als die bestaat, altijd aan de achterkant van het gelijk.
Mooi gedicht.

Naam:: Quicksilver
Datum:: 17 januari 2010
Email:: dvdvthhotmail.com; Met gevoel voor de achterkant van het gelijk, ontwaakt het gezicht in bereik! Eigenlijk vind ik dit gedicht heel filosofisch mooi verwoord!

Naam:: nonna
Datum:: 17 januari 2010; Naarmate we ouder worden, hebben we onze `vestingswal` niet meer nodig Hans.
Onze beschermingsmantel kunnen we laten vallen.
Zij die ons lief zijn, mogen de `naakte ´waarheid aanschouwen.
Uiteindelijk, gaat het niet om de cocon, maar de pop die zich laat zien.
Gestript van al het overbodige, is het de puurheid van de ziel, die ons laat stralen!
Met zoveel bezieling geschreven, met veel plezier gelezen!

Geef je reactie op deze inzending: