Netgedichten

netgedicht (nr. 31.995):

LINDE

Op een stille plek in het bos
zie ik de dag langzaam ontluiken
als een waaier tussen de struiken
en de herfst schudt zijn veren los.

Ik probeer de vogels te verstaan,
maar ranke verzen houden mij aan.
In het bebladerd hemelgewelf
zie ik gelaatstrekken van mezelf.

En als de schaduw met het licht speelt
raak ik in dromen verzonken,
ontstaat een schouwspel dat nooit verveelt,
ben ik van tederheid dronken,

omdat de zon zijn meesterwerk verricht
aan de linde die ik omvadem:
de schepping van leven uit adem,
een onverdicht gedicht...