Netgedichten

netgedicht (nr. 33.807):

weldra wiegt weemoed de bomen

wanneer faal je
in het heengaan

wanneer vertelt iemand mij
over de bloemen of de dromen
die doen vergeten

als een minnaar, dichtbij

want meer, veel meer
verdwijn ik in de dagen erna
in een dag nooit gemaakt

een achtste of een negende

waar het antwoord
slechts bevrucht wordt met verte
en nimmer uit mijn zwijgen glijdt

alsof ik vergeet
wie ik ben

wie de vreemdeling is
die de rivier volgt en de tijd nodig
tussen boom en wind

wanneer faal je
het water wijd open

als enkel armen van verlatenheid
volgen

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/

Schrijver: kerima ellouise, 14 juli 2010

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

weldra wiegt weemoed

3.3 met 19 stemmen

395

Er zijn 6 reacties op deze inzending:

pama, 15 jaar geleden

De weemoed vertaalt in het loslaten van een gevoel,
ook als die tijdelijk is, creëert een intiem
moment van eenzaamheid. Mooi neergezet.

annabel, 15 jaar geleden

De vragen die komen, als weemoed en verlatenheid toeslaan. Indringend en tegelijkertijd bevrijdend.

lijda , 15 jaar geleden

Hier proef ik gemiste liefde uit, en wie kan zonder? Je vertaalt de weemoed heel mooi.

jan haak, 15 jaar geleden

Weemoedig mooi schrijven, Kerima !
Laat de takken tot ons wuiven...

pelgrim, 15 jaar geleden

ook in dit prachtige gedicht, gaat er weer iets van tederheid, van kwetsbare onschuld uit. Een sprankelende frisheid, jeugdig, die met de oren van volwassenheid luistert naar de stilte... Als wiegen inderdaad, heel mooi!

mobar, 15 jaar geleden

Mooi verwoord.

Geef je reactie op deze inzending: