inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 36.269):

De dood keert zich even

waar de stilte
bijna tot ons spreekt
de wind zijn rust
over de aarde laat waaien

daar drijft leemte
wat naar de verte toe
bloemblaadjes zacht en licht
komen het droeve aaien

een vogel vliegt
rond het hemeldak
zingt met ongekende kracht
een hoopvol lied

grillige boomtakken
krijgen een glans door de zon
mistdruppels verdwijnen
de dood keert zich, is er even niet

Schrijver: Hilly Nicolay, 25 november 2010


Geplaatst in de categorie: emoties

3.9 met 7 stemmen aantal keer bekeken 309

Er zijn 6 reacties op deze inzending:

Irmlinda de Vries, 15 jaar geleden
Het zachte, subtiele wat de droefenis verdrijft beschreven in dit mooie gedicht.
ingridvoerman, 15 jaar geleden
Heel mooi geschreven.
Martien Montanus, 15 jaar geleden
Als de zon het weer even wind van de schemer....prachtig gedicht Hilly!
kerima ellouise, 15 jaar geleden
heel erg mooi hoe jouw zachte kracht telkens de woorden streelt..
julius d, 15 jaar geleden
een prachtig melancholisch gedicht
Coby Poelman-Duisterwinkel, 15 jaar geleden
Het zingt door dit gedicht, een lied van hoop!
Heel mooi!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)