Netgedichten

netgedicht (nr. 36.420):

Ik waag het weer

ik zie hoe de winter
haar rust als in een prent
aan de aarde wil opdragen

hoe elk sprankje licht
fonkelend uit de verte
de mens kan behagen

bevroren bladeren
ritselen in kwetsbaarheid
een verfijnde wijs

ijsbloemen tekenen
zich als een glasschilderijtje
flatteren het stemmige grijs

de merel trippelt
tal van sporenpootjes
op de sneeuwlagen

*
en ik, ik waag het weer
om in deze stilte
naar de lente te vragen

Schrijver: Hilly Nicolay, 4 december 2010

Biografie van deze schrijver

Geplaatst in de categorie: natuur

natuur

3.9 met 7 stemmen

340

Er zijn 6 reacties op deze inzending:

Astridv, 15 jaar geleden

Heel mooi...deze winter-sprankjes van licht vol warmte geschetst, het fonkelen in de verte als teken van hoop.
De trippelende sporenpootjes van de merel in de sneeuw vind ik een prachtig beeld!

Coby Poelman-Duisterwinkel, 15 jaar geleden

Mooi dit sfeergedicht over de winter met erdoor verweven het verlangen naar de lente.

lijda, 15 jaar geleden

mooi beeld schep je van de winter, en je verlangen wordt gedeeld!

Martien Montanus, 15 jaar geleden

Een mooi verlangen...en toch ook een prachtig beschreven winterbeeld!

annabel, 15 jaar geleden

Mooi verstild, zoals jij de winter beschrijft, met een spoortje van lente.

kerima ellouise, 15 jaar geleden

...ik waag het met je mee....mooi Hilly met prachtige laatste strofe

Geef je reactie op deze inzending: