Spoken in dementie
hoe spoken een netvlies bestormen
beelden schetsen, onzichtbaar
zo zichtbaar dichtbij
grijze onverklaarbare tijden
laten de mens lijden
hoofdzaak is er niet meer bij
voeten wankelen door de dagen
handen die verlorenheid dragen
de duim, de vingers gekromd
een mond die wil spreken
in een herhaling
tot stilte verstomd
gedachten van een vader
gedachten van een kind
hoe bloeiend
blakend was eens de akker
schreef er de zwaluw zomertijd
-
ik smeek in een vraag, een verlangen
maak het eenzame hart wakker
vol van kracht en dragelijkheid
Geplaatst in de categorie: verdriet