Mijn godenlach is weg
Mijn godenlach is weggemaakt
door een lawine van kwaadheid
die jij over mij heen stortte,
in één klap heb je onze hemel
het graf in geholpen, bespuugd
en driftig aangestampt alsof ik
er nog uit zou kunnen klimmen
na zoveel geraffineerd doodgraven.
Toch lig ik hier in mijn kist nog
wat na te hijgen, de ademnood wordt
alsmaar groter, het zwart zoent de
tranen, die continu stromen, ondanks
dit onterechte verraad spreek ik je
naam, Mirjam, tot mijn laatste adem
heel liefdevol uit, voel je lijden
zo diep in mijzelf, draag je met me
mee tot God me weer doet lachen in
het hiernamaals met jou weer nabij.
Geplaatst in de categorie: verdriet