Het Wad spreekt in stormen
het Wad graast eeuwig
in het zoute gras nu de storm spreekt
en het water steeds maar hoger stapelt
tegen het groen van de hoge dam
‘k voel me nietig nu de dood
twijfelt aan mijn voeten
er is geen ginder en geen hier
slechts wat bijvallen uit een oud geweten
de wind als een muziekdoos
speelt het spel met ruwe woorden
het pijnigt mijn gelaat en laat mijn
blik afzijdig hangen in het zachte licht
waarin ik me beweeg; zonder vorm
of behoud van een eigen ik
Geplaatst in de categorie: filosofie
Mooi gedicht Elze!
twijfelt aan mijn voeten'....alleen al die zin, maakt van het gedicht een pracht!