Netgedichten

netgedicht (nr. 37.919):

om te zoenen

de kleine vingers plukten lief
zo lief

handjesvolle blijdschap straalde; geel in wit
kantjes bloosden langs de roze snit
van een volle zomerjurk

mijn glimlach rond haar witte haartjes
en ik, die langs de bermen hurk
in alle kleine jaartjes -vroeger
toen

de wereld nog niet rustte
in haar graf

Zie ook: http://www.switilobi.nl

Schrijver: switi lobi
Inzender: Anja Visser, 1 maart 2011

acm.visser

quicknet.nl

Biografie van deze schrijver

Geplaatst in de categorie: emoties

gemis

2.0 met 14 stemmen

316

Er zijn 8 reacties op deze inzending:

Martien Montanus, 14 jaar geleden

Jouw glimlach rond haar witte haartjes....zo mooi verwoord!

Ariadne, 14 jaar geleden

Tragiek vol weemoed, maar diepgaand mooi en oneindig teder verwoord.

Quicksilver, 14 jaar geleden

Mooi teder gevoelig gedicht. Alleen de titel zegt al genoeg, dat is heel kostbaar switi.

pama, 14 jaar geleden

"En alle kleine pluisjes van een eenvoudige paardenbloem zaaien blijdschap in de groene weiden maar ook in onze ziel, zonder te verjaren." Mooi.

Adeleyd, 14 jaar geleden

Wat mooi en lief, ook tragisch eigenlijk, maar verzoend.

LadyLove, 14 jaar geleden

Pijnlijk mooi deze. Graag gelezen.

kerima ellouise, 14 jaar geleden

Een zoen die nooit zal verdwijnen, zo kostbaar mooi.

sydhart, 14 jaar geleden

Weer herken ik jouw stijl al in de eerste regels. Hoe zeer herken ik het stilstaan van de wereld, toen zij ging rusten, voor altijd. Dichten wordt makkelijk als je zoveel te vertellen hebt.

Geef je reactie op deze inzending: