Netgedichten

netgedicht (nr. 39.597):

Bevrijdende spil.

Het veld
Waarop onze gedachten speelden,
Waar zwarte tulpen
Ondersteboven in de grond groeiden

Dat jij me zelfs volgt tot hier,
Waarachtig en ongelofelijk
Maar heerlijk
En alleen jij weet het:

-Het zal niet voor niets zijn-

Dat,
Wanneer de dagen erom schreeuwen
Onze aderen
Begerig zullen samenvloeien,

Jij afscheid zult nemen
Van het honkvaste,
Het hersenroestvormende

En waar ik de bevrijdende spil ben
Van dit alles

De magneet
Van het allesomvattende omniversum
Dat JIJ heet

Mijn liefdesmantel bedekt alles,
Strijkt plooien glad
Met terugwerkende kracht

Ik neem je op in mij:

Kom maar mijn kind,
Nu is het genoeg