Netgedichten

netgedicht (nr. 40.057):

Als melancholie weelderig bloeit

De straten liggen er druilerig
en zelfs de bloemen hangen huilerig
als hen hun loof ontvalt
op dit vroege uur

De nacht vlecht zorgvuldig de dag ineen
als zoute tranen uit de hemel vallen
houten klazen op de daken dansen
op het ritme van ‘t verval

Ooit hoorde ik het gemijmer van witte lelies
en ontmoette ik er het fragiele, het subtiele,
sprankelende van je betoverende spel

...van de dichter en de nimf...

Nu de dagen korten
en de pijn eenzame uren lengt
verlang ik weer naar je ommurende warmte
stralend als een nieuwe belofte

En weet je, wanneer de ouderdom
over zijn verleden verhaalt in nieuwe gebreken
heeft het sacrale ochtendlicht de charme
van weelderig bloeiende melancholie

gedrapeerd op de cadans van een onpeilbaar leven
waar ik slapend waak in een andere wereld