Vuurvlieg
Worden de zintuigen dood geboren,
licht verzonken in lege ogen, ontstaat
geen beeld om het leven aan te leren,
zijn de sterren uit de nacht genomen.
Geen benen om te dragen, het lichaam schiet geen
wortel uit de knieën om de wereld op te beuren,
er volgen geen zachte stapjes om de doodsweg
van de manen - in hun stilstand - te betreuren.
Een vuurvliegje dat haar stem niet kan laten horen,
de schelpen en de gangen van de oren blijven
verschoond van stilte en geluid, de vleugeltjes
dicht gevouwen, mondje zichtbaar zonder klank.
Geen handjes tastend uit te steken, geen glimlach
doet de harten troosten en waar de lichte adem
breekt, te rouwen in een ademloosheid en terugkeert
in de geborgenheid van een eindeloze regenboog.
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: pama, 4 augustus 2011
Geplaatst in de categorie: verdriet
Prachtig verwoord.
Heel mooi.