Netgedichten

netgedicht (nr. 40.273):

Vuurvlieg

Worden de zintuigen dood geboren,
licht verzonken in lege ogen, ontstaat
geen beeld om het leven aan te leren,
zijn de sterren uit de nacht genomen.

Geen benen om te dragen, het lichaam schiet geen
wortel uit de knieën om de wereld op te beuren,
er volgen geen zachte stapjes om de doodsweg
van de manen - in hun stilstand - te betreuren.

Een vuurvliegje dat haar stem niet kan laten horen,
de schelpen en de gangen van de oren blijven
verschoond van stilte en geluid, de vleugeltjes
dicht gevouwen, mondje zichtbaar zonder klank.

Geen handjes tastend uit te steken, geen glimlach
doet de harten troosten en waar de lichte adem
breekt, te rouwen in een ademloosheid en terugkeert
in de geborgenheid van een eindeloze regenboog.

Zie ook: http://www.pamapoems.nl

Schrijver: pama, 4 augustus 2011

pamapoems

kpnmail.nl

Geplaatst in de categorie: verdriet

dicht

gevouwen

3.3 met 6 stemmen

434

Er zijn 8 reacties op deze inzending:

berckmoes rita, 14 jaar geleden

mooi sterk en vol emotie , laat mijn steun je een beetje helpen in je pijn.

Ans, 14 jaar geleden

Het lijkt dat een groot verlies heeft plaatsgevonden, dat zelfs een klein moment van ontmoeting grote en verstrekkende gevolgen heeft en zelfs troost kan geven.
Prachtig verwoord.

Ingrid, 14 jaar geleden

Prachtig integer gedicht, over een dierbaar verlies. Heel mooi dichter.

Ilse, 14 jaar geleden

Met eerbied gesproken, met gevoel geschreven.
Heel mooi.

Chantal, 14 jaar geleden

Ik proef de droefheid en de blijdschap naast elkaar. Heel indringend gedicht, waaruit het verlies zijn duidelijk voelbaar wordt.

Marije Hendrikx, 14 jaar geleden

Zo ademloos mooi dit gedicht waarvan de zinnenkleuren samenvallen in de terugkeer naar de geborgenheid van een eindeloze regenboog.

Hilly Nicolay, 14 jaar geleden

Heel mooi geschreven.

c. paris, 14 jaar geleden

mooi gedicht.

Geef je reactie op deze inzending: