Netgedichten

netgedicht (nr. 40.219):

Geheugen

Aaneengeregen prachtige tijd, voortijlend naar de eindstreep,
jeugdherinneringen in kleur komen steeds dichterbij,
traag en onverbiddelijke is de vaste kille greep.

De midzomermiddag bracht een gouden zweem van waan,
ontastbaar, een enkele wankele gelukkige dagdroom,
die als eendagsvlieg, stervend bij schemer is vergaan.

Hoopvol wachtend op het herleven van dit roze wonder,
elk ochtendgloren brengt opnieuw een schitterende belofte,
helaas gelijk de avondzon gaat ook die telkens weer ten onder.

Woelige dromen, een aaneenschakeling van gedachteplaatjes,
die in de lengte van de warme nacht langzaam vervagen,
en zich ’s ochtends opnieuw oprollen in duizend kleine laatjes.

Soms een glimp ontwarend tussen de mistslierten van ‘t geheugen,
even is het beeld weer daar, duidelijk en kristalhelder,
maar slechts na enkele seconden blijkt alles weer een leugen.