Benen
Been aan been
en dan daar, over elkaar heen geslagen,
de zon die dwingend door haar haren prikt.
Snikkende bomen
die rij aan rij
het spel van wederzijds genoegen
gadeslaan.
Een pad
gaat als in een doolhof
nergens heen.
Spillebeen.
En zijn hart roept vol verlangen haar naam.
De echo sterft langzaam in de nacht.
En dan haar prachtige ogen
die roepen om een nieuwe dag
een kans als goud bij regenboog.
Maar met de wolken,
drijvend langs Brabantse lucht,
zowel zon als regenboog
gestorven.
Haar benen op de grond gezet.
Zie ook: http://roelslevenslied.wordpress.com
Schrijver: Roel van Rijswijk, 2 juli 2012
Geplaatst in de categorie: afscheid
Mooi gedicht, dat een nuchter feit kleurrijk en teer omhult.