Netgedichten

netgedicht (nr. 49.828):

Dit herfstgeel

Dit herfstgeel bekoort me als nooit tevoren:
het is licht en maakt blij maar roept ook weemoed wakker.
De vruchten op de akker, het fruit, de maïs, alles is weg
maar toch is er nog hoop gebleven, het leven gaat door.

Die weemoed schildert een toekomst die wacht, al
komt er eerst nog het echte duister, de nacht met
zijn droefheid en vragen, onzekerheid, pijn en verdriet.
Ik weet het niet, ik weet het niet. Waar is mijn thuis?

Dit herfstgeel wordt vaal in de dalende zon, de avond
die niet tegen te houden is, die naar binnen doet vluchten,
naar vroeger, naar warmte, naar herinneringen.

Kan ik een ander wel echt verstaan, nabij zijn, dragen?
Zelf zit ik met zoveel vragen, maar alles is hier en nu, al
zie ik dat slechts heel even, heel even, in het felle geel.