Netgedichten

netgedicht (nr. 50.701):

De eenzame schilder

De eenzame schilder
schildert met magisch realisme
de dood van inwendige ziel

hij slooft de hele winter
zijn verstand letterlijk
uit zijn authentieke
reumatische handen

wanhoop staat altijd
voor hem klaar
als bron van inspiratie
vallen de lijken
per dozijn uit de kast

op canvas kan je alles
tot leven krijgen
zelfs de vele gezichten van de dood

of de grimaskoppen die hij zich
uit de psychiatrie en de kerk
weet te herinneren, hij schildert ze onkundig
uit losse pols zonder horloge
geeft hij ze beeltenis aan tijd

zonder een waarom te beredeneren
maakt hij ze onafscheidelijk
van de dood die slechts vervaagt
in herinnering van zwijgen

en als het voorjaar straks zal komen
zingen er vreemde rode kraanvogels
die hem de kaas van het brood stelen
met hun linkse waanideeën
en levensliedjes voor de volkse jeugd

die hem zijn laatste kans ontnemen
en er vandoor gaan met een maagd
die voor zijn geneugten was bestemd

omdat hij zich aan de geschriften had gehouden
ondanks de droeve waarschuwingen
van de hedonisten waarmee hij genoot

”Mag ik je iets vragen?”

vraagt de kunstenaar aan het geraamte
dat hij op het doek heeft geschilderd
nadat eerste krokussen het daglicht zagen

”Ik had vannacht
een bijzondere droom
denk jij dat iemand anders
die ook heeft gehad? “

maar het geschilderde skelet
antwoordt niet in de stilte
maar in zijn onheilspellende zwijgen
ligt de dood, gemaskerd, om de hoek

nabij te vroeg ontwaakte bollen
om het er koud van te krijgen
herkent hij de rillingen tot aan het bot
van het verstilde gebeente.