Netgedichten

netgedicht (nr. 52.310):

de zachte vleugels van een klaproos

nu en alles
ligt ginds
de ik- en de jij-vorm
wij als afscheid in het geluid
van klaprozen

ik weet niet meer
of wij waren
en de gebaren die ik losmaakte
uit jouw haren

keerden zich naar binnen
nog voor de nacht brak en wolken legde
in onze adem

ik voelde hoe jij wilde vliegen
verder dan wij hadden verwacht

Schrijver: kerima ellouise, 28 juni 2014

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: afscheid

de zachte vleugels v

4.9 met 7 stemmen

692

Er zijn 8 reacties op deze inzending:

Hilly Nicolay, 11 jaar geleden

Het raakt me, vooral de laatste strofe.
Het is prachtig geschreven Kerima.

geeraardt, 11 jaar geleden

Op z'n retorisch: Kan een afscheid zachter worden verwoord?

switi lobi, 11 jaar geleden

Beeldschoon... helemaal jij

w.w, 11 jaar geleden

bloemen zijn donzig, jouw woorden van fluweel, kun je iets zachters lezen?

Marije Hendrikx, 11 jaar geleden

Hier is de nacht weer schitterend gebroken.

Edwin van Rossen, 11 jaar geleden

Ik genoot al bij de titel :)
Prachtig gedicht Kerima!

Guido De Pelsmaeker, 11 jaar geleden

Héél mooi, allerzachtachtaardigst gedicht!
Komt over zoals jij het voelde & bedoelde! Kortom: dit is kunst!
Met jouw zin: "nog voor de nacht brak en wolken legde in onze adem..." zul je vele (dichters)harten breken...

Bert Weggemans, 11 jaar geleden

Een heerlijk gedicht, Kerima, zowel qua vorm als inhoud, met een prachtige afbeelding erbij ter vervolmaking. Klaproos symbool van kwetsbare schoonheid, door volharding tot sterkte gemaakt.

Geef je reactie op deze inzending: