Netgedichten

netgedicht (nr. 54.179):

Muisstil

zaten ze ineengedoken
bewegingsloos leek het,
toch balanceerden ze op hun vriend, de wind,
met wie ze zo heerlijk konden spelen
als de tijd daar was, maar nu bewogen ze nauwelijks
daar regen neer kletterde, bladeren beschermden
hen al even niet meer, daar de winter
zijn entree al had gemaakt
gelaten ondergingen zij hetgeen er uit de hemel kwam
er was geen ontsnappen aan, het vertrouwen dat het snel
droog zou worden deed ze nog dieper in hun verenpak duiken