Netgedichten

netgedicht (nr. 54.309):

aurora

het wiegt en weegt haast niets
als meeuwen, langs hun kustlijn op thermiek,
de zonnewende nog in oorsprong
licht

een mooi gezicht tekent zich af,
langs Noordelijke lijnen breekt haar kleur
in golven, volle-manig rond haar aangevroren graf

haar haren en haar lach, vertekenen in rood
de stille dood
van oude winters

Zie ook: http://www.switilobi.nl/f...gedicht.php?fotogedicht=aurora

Schrijver: switi lobi
Inzender: Anja Visser, 22 januari 2015

acm.visser

quicknet.nl

Biografie van deze schrijver

Geplaatst in de categorie: psychologie

aurora

3.8 met 5 stemmen

253

Er zijn 5 reacties op deze inzending:

Huibert van der Meer, 10 jaar geleden

Ja, mooi verwoord, fijn van toon en sfeer

Inte feelders, 10 jaar geleden

Ik ben er stil van Switi, prachtig!

Marije Hendrikx, 10 jaar geleden

Zo stil en mooi!

hans_, 10 jaar geleden

Zoals je dichtend voortschrijdt en kijkt naar
de wiegende meeuwen en de volmanige lach
die je vereeuwigd hebt in tekst als een
nimmer eindigende dag. Prachtig Switi.

kerima ellouise, 10 jaar geleden

hoe stil rakend dit mooie gedicht!

Geef je reactie op deze inzending: