zij
zij
die ik niet ben
kijkt me aan
ze kust me niet
noch de kinderen in mijn open buik
en hoe meer ik verander, mijn gebeden
in de rivier verdrink, eerdere gedachten aan
ontwortelde bomen bind
de schemer vasthoud alsof ik daardoor de terugkeer
kan vermijden
ze is slechts een getij
aangespoeld door de zon
ik kijk haar aan
het meisje in het oktoberlicht
we zijn elkaar niet
maar bewegen onder dezelfde huid
... (uit de bundel 'stilte, verzamel mij')
voor ingesproken versie zie link ...
Zie ook: http://youtu.be/GNwDLuUmlEo
Schrijver: kerima ellouise, 22 januari 2015
Geplaatst in de categorie: psychologie
Een prachtig gedicht Kerima dat ik al vaker las in jouw bijzondere bundel!
Mooi Kerima.