Netgedichten

netgedicht (nr. 57.648):

Mijn Moederboom

In mijn moeder ben ik diep geworteld.
Door haar werd ik vader van een stam.

Wanneer ik aan mijn bange moeder denk,
hoor ik haar stem weer fluisteren.
Jij bent mijn oogappel, mijn enig kind.
Ik leef in jou. Laat ons niet alleen.
Was het maar waar.
De dood dreef ons wreed uiteen.

Het seizoen is weer herfst geworden.
Ook ik werd een oude, herfstige man.

Dromen zijn tijdloos en ik droom.
Ik zie mijn jonge moeder terug.
Ik kus haar teder en ik fluister.
Wees maar niet zo angstig moeder.
Vanaf nu blijf ik altijd bij je.
Appels vallen nooit ver van de boom.