Netgedichten

netgedicht (nr. 57.731):

Het buigend riet

Het riet buigt neer
bij elke tegenslag
en heft het hoofd
bij elke nieuwe hoop.

Maar breken kan het ook
wanneer de vrieskou binnenkomt
van moe gestreden strijd
en kille eenzaamheid.

Je zegt:
de wortels leven nog.
Dat kan best zijn
maar ‘t troost me niet.
Het is te laat
voor het geknakte riet.

Schrijver: Lisa Leyten, 10 november 2015

info

la-combe.com

Geplaatst in de categorie: verdriet

Verdriet

3.8 met 4 stemmen

584

Er zijn 6 reacties op deze inzending:

Hilly Nicolay, 10 jaar geleden

Verdriet duidelijk leesbaar, broos en mooi gedicht Lisa.

geeraardt , 10 jaar geleden

Mooi dit...

kerima ellouise, 10 jaar geleden

Soms is er gewoon de moed niet meer, is er lusteloze aanvaarding...Mooi Lisa.

Bert Weggemans, 10 jaar geleden

Gevoelige ode aan de menselijke kwetsbaarheid.

hans_, 10 jaar geleden

Zomaar en gewoon, de kwetsbaarheid van
het (elk) leven als metafoor gehanteerd.
Mooi Lisa.

Marije Geerts, 10 jaar geleden

misschien valt er troost te vinden
dat het riet, nu het water raakt
zwemmen wilde, zich heeft los gemaakt
niet langer hoeft te binden
en eeuwig dansen zal, nu riet
niet langer hoeft te buigen, niet?

Geef je reactie op deze inzending: