ode aan een gestorven dichter
poëzie laat zich niet sterven
als de reis ten einde is
schrijft in alle talen
waar de dood te stil is
om het te verbieden
poëzie houdt niet op
als het keerpunt eenzijdig
het lichaam neemt, want de geest
van een dichter is de jeugd
die altijd blijft
poëzie is de adem van de
schrijvershand, het typt het zwart
van inkt met gele stippen
in de ruimte, offert zijn gedachten
aan de wind die ons luistert
poëzie is de honing in de melk
het zoet van het verhaal van de gedichten
strofes aan elkaar gelijmd met het verdriet
als een poëet zijn laatste bundel slijt
aan de voorloper van de stoet die hem
begeleidt naar het colofon van afscheid
Geplaatst in de categorie: afscheid
Alleen jij weet daarmee ook nog eens wat zinnige mee te zeggen.