Netgedichten

netgedicht (nr. 64.488):

Even rusten

Vandaag rusten wij aan dit binnenwater
hier bij onze eigen mooie Binnenmaas.
Verbeelden ons murmelende geluiden
die ook zij elkaar betoverd toefluisteren.

Ik zeg kom laten we deze dag inpakken
cadeau geven aan alle zielsverwanten.
Ik heb een dagboek en trakteer twistend
zetels uit dromen en verguld herinneringen.

Je mag voelen hoe de verse lucht ook
jouw ziel hier vult, je hoger en hoger tilt
van blijdschap al was je jarig en nog kind
zie hoe het riet je toewuift en vogels zingen.

Ervaar hoe ons polderlandschap als heerlijk bed
jou laat zweven als een veertje en breed lacht.
Jij ondersteboven van haar schoonheid grinnikt
wij ons bloed apart voelen ruisen elk in ons hart.

En wij kijken om ons heen of niemand ons ziet
spelen lantaarnpaal waarvan het licht aanspringt
bank om geliefden al zoenend op te laten zetelen
gewoon aan dit water onze mooie Binnenmaas.

Hier zijn wij blind genoeg om met de ziel te voelen
al is het winter en koud hier worden wij warm.
Loopt leven al mijmerend als honing gesmeerd
niets loopt uit de hand, alles klopt in dit polderland.