inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 64.493):

Klokken luiden

Van mijn hart heb ik nooit
een moordkuil gemaakt.
Wat mij raakt krijgt respons
en soms gonst er verleden
door mijn meevoerende aderen
voel ik de moeders en voorvaderen
in hun gevechten voor beter
zich gevend voor de toekomst
van het verdere leven.

Mijn tijd begon met een opgang
en nu is er de dalende lijn
omdat ons aller zijn wordt bedreigd
door de menseigen stommiteiten
verspilling en onwetendheid
een blindheid voor de in feite
glasheldere dagelijkse absurditeiten
van individueel en algemeen belang
het uitbuiten van andermans pijn.

De klokken luiden om de nood
aan waarachtigheid en warmte.
Terwijl de aarde zondvloed wordt
vanwege opgebrande levenslust
waaruit het vuil breeduit spuit
verhoog ik stilaan mijn terp
om stand te houden in een stroom
die remt en beklemt met een angst
waaraan ik mij niet wil onderwerpen.

Schrijver: Ludy Bührs, 16 december 2017


Geplaatst in de categorie: geweld

3.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 198

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)