Netgedichten

netgedicht (nr. 64.922):

hier sta ik

hier sta ik dan
een oude eik
wiens takken ooit
jong en groen nog
zich verstrengelden
met een appelboom

uit de wortels
van die omhelzing
entten zich de loten
die schuilend eerst
groter groeiend later
uit onze schaduw traden

zo is vol het leven
in het kleine woud
dat wij samen waren
tot rot op zekere dag
ziek en dodelijk
mij mijn liefde velt

in alle seizoenen
zo leerde mij het leven
kan het bladerdak
zacht en lieflijk ruisen
maar ook stormend
het zwiepend slaan

hier sta ik dan
die oude eik
tanden knarsend
om het jonger hout
dat tegen de natuur
van mij gesneden werd

een behouden vaart
dat wens ik jou
naar de overkant
waar eens herenigd
ooit het kleine woud
ons weer ritselen zal

... Geschreven voor een vader (93) die na zijn vrouw en twee eerdere overleden dochters een derde dochter (67) naar overkanten tijd vertrekken ziet | 24 januari 2018 ...

Zie ook: http://www.deoverkant.wordpress.com/

Schrijver: Peter Paul J. Doodkorte, 26 januari 2018