Luister mag ik je meetronen
Op sommige dagen ligt mijn hoofd op een lessenaar
die voor die maand even dagen lang ' het leven ' heet,
resideer ik in alle stilte in een inktpotje of oude inktlap.
Bezoek ik met mijn kroontjespen weer even het papier.
Blader ik met mijn ogen door de woordenboeken,
en trek als kind wadende door de sloten en rivieren.
Dan geeft leven soms alles en dan weer niets prijs,
moet ik klunen en onder een boom soms uitrusten.
Al blijft mijn mond dan parmantig het nodige uiten
fluiten de merels en lijsters rondom dit fraaie groen,
lacht het gepimenteerde papier mij uitnodigend toe,
ik ben zelden verzuchtend laat mijn buit vaak rusten.
Gedachten mogen vrij zijn van zin, gewoon fladderen
vanaf die lessenaar de natuur in, het groen bezoeken
zonder op te doeken of zicht zelf uit doeken te doen.
Voel jij je wellicht hier ontheemd als tijd toonbeelden
van ook doodgewoon verval naast armoede schildert,
met alle kleuren van het palet die dan regenboog heet.
Al draagt mijn mond onverplicht ook schaduw naast licht,
mag ik je toch soms onopvallend onbevangen meetronen,
vertellen over het gelukzalige wonen in elke zonsopkomst.
... Uit de serie: gewoon leven ...
Zie ook: https://www.facebook.com/...nnemieke.steenbergenspijkerman
Schrijver: annemieke steenbergen, 23 juli 2019
Geplaatst in de categorie: filosofie