inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 68.325):

Deze foto’s, het is een onverteld verhaal

Zouden de nachtmerries ooit echt stoppen,
men laten terugkeren naar vervlogen dagen,
het mooie en rustige suja suja leven van ooit,
ook beseffen de geschiedenis is niet eenzijdig.

Hij zit nu al ruim twee jaar in dat kamp,
zij mag alleen binnen dat oude terrein
pal naast de barak en het prikkeldraad
haar voeten en amper rechte rug plaatsen.

Waarom werden ze hardhandig keer op keer
elders nu getatoeëerd, ook de mond gesnoerd,
hier hondsberoerd van ook het steeds zwijgen
over misstanden en de onafhankelijkheidsoorlog.

Hoe diep moest zij nog buigen voor de Jappen
oudere lappen dragen ook om haar voetzolen,
Medan, haar idolen en vriendinnen missen
zij die telkens voor haar oog verschijnen.

De twinkeling mist men daar al in vele pupillen,
tranen rollen 's nachts over knipperende wimpers
volstrekt leed tracht men verstilt anders te stillen.
En hij, hij staart ook alleen in stilte voor zich uit.

... Herdenking oorlog in Nederlands Indië ...


Zie ook: https://www.facebook.com/...nnemieke.steenbergenspijkerman

Schrijver: annemieke steenbergen, 17 augustus 2019


Geplaatst in de categorie: emoties

3.0 met 3 stemmen aantal keer bekeken 61

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
annemieke steenbergen
Datum:
30 oktober 2019
Ja klopt ook al is hij vaag. Klopt. De zin zoals ik hem schreef voelt zo zoals hij voelde, althans voor mij.
Dank je voor het lezen.
Naam:
Olean
Datum:
17 augustus 2019
Beste Annemieke,

Mooi getypeerd het Oost-Indisch kampsyndroom. Maar als nazaat van Indischgasten wil ik me toch een paar kritiekpuntjes permitteren.
Is de foto genomen in Medan, tijdens de bevrijding van het kamp? Hij is nogal vaag, als ik zo vrij mag zijn.
Wat bedoel je met 'volstrekt leed' tracht men verstild (sic) anders te stillen? En ik zou eerder zeggen 'in veler pupillen'.

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)