Deze foto’s, het is een onverteld verhaal
Zouden de nachtmerries ooit echt stoppen,
men laten terugkeren naar vervlogen dagen,
het mooie en rustige suja suja leven van ooit,
ook beseffen de geschiedenis is niet eenzijdig.
Hij zit nu al ruim twee jaar in dat kamp,
zij mag alleen binnen dat oude terrein
pal naast de barak en het prikkeldraad
haar voeten en amper rechte rug plaatsen.
Waarom werden ze hardhandig keer op keer
elders nu getatoeëerd, ook de mond gesnoerd,
hier hondsberoerd van ook het steeds zwijgen
over misstanden en de onafhankelijkheidsoorlog.
Hoe diep moest zij nog buigen voor de Jappen
oudere lappen dragen ook om haar voetzolen,
Medan, haar idolen en vriendinnen missen
zij die telkens voor haar oog verschijnen.
De twinkeling mist men daar al in vele pupillen,
tranen rollen 's nachts over knipperende wimpers
volstrekt leed tracht men verstilt anders te stillen.
En hij, hij staart ook alleen in stilte voor zich uit.
... Herdenking oorlog in Nederlands Indië ...
Zie ook: https://www.facebook.com/...nnemieke.steenbergenspijkerman
Schrijver: annemieke steenbergen, 17 augustus 2019
Geplaatst in de categorie: emoties
Dank je voor het lezen.
Mooi getypeerd het Oost-Indisch kampsyndroom. Maar als nazaat van Indischgasten wil ik me toch een paar kritiekpuntjes permitteren.
Is de foto genomen in Medan, tijdens de bevrijding van het kamp? Hij is nogal vaag, als ik zo vrij mag zijn.
Wat bedoel je met 'volstrekt leed' tracht men verstild (sic) anders te stillen? En ik zou eerder zeggen 'in veler pupillen'.