voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 68.821):

keilen

hij kantelt de platte steen
om en om en om
wit als een bevroren winter

wat had je dan verwacht
vraagt een stemmetje

ik ben de tijd niet, tijd komt uit verlies,
ik draag enkel de tijd

als je mij meeneemt, verandert
er niets

er volgt een ketsend geluid

beiden verdrinken, huiswaarts
tegen de klok in

Schrijver: kerima ellouise, 18 oktober 2019

Geplaatst in de categorie: psychologie

1
2
3
4
5

4.4 met 7 stemmen

422

Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Geeraardt , 6 jaar geleden

Begint meteen maar weer met een doordenker. Steentjes keilen is een van mn hobby's. Maar blijf zelf op het droge al de tijd.

Guy Aarts, 6 jaar geleden

Terug van weggeweest, en hoé! Een beladen gedicht (dat meteen hoge toppen scheert). Meesterlijk!

Hilly Nicolay, 6 jaar geleden

Kon de steen huppelen over het water...
Een mooi gedicht Kerima.

Guido De Pelsmaeker, 6 jaar geleden

Hallo beste Kerima

Blij dat ik u weer eens mag lezen.
Mooi kiskassend gedicht!
Niet wegwerpen he!

Geef je reactie op deze inzending: