Netgedichten

netgedicht (nr. 68.806):

keilen

hij kantelt de platte steen
om en om en om
wit als een bevroren winter

wat had je dan verwacht
vraagt een stemmetje

ik ben de tijd niet, tijd komt uit verlies,
ik draag enkel de tijd

als je mij meeneemt, verandert
er niets

er volgt een ketsend geluid

beiden verdrinken, huiswaarts
tegen de klok in

Schrijver: kerima ellouise, 18 oktober 2019

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

keilen

4.0 met 7 stemmen

167

Er zijn 4 reacties op deze inzending:

Naam:: Geeraardt
Datum:: 22 oktober 2019; Begint meteen maar weer met een doordenker. Steentjes keilen is een van mn hobby's. Maar blijf zelf op het droge al de tijd.

Naam:: Guy Aarts
Datum:: 20 oktober 2019; Terug van weggeweest, en hoé! Een beladen gedicht (dat meteen hoge toppen scheert). Meesterlijk!

Naam:: Hilly Nicolay
Datum:: 20 oktober 2019; Kon de steen huppelen over het water...
Een mooi gedicht Kerima.

Naam:: Guido De Pelsmaeker
Datum:: 18 oktober 2019
Email:: godassergmail.com; Hallo beste Kerima

Blij dat ik u weer eens mag lezen.
Mooi kiskassend gedicht!
Niet wegwerpen he!

Geef je reactie op deze inzending: