bij haar

het zijn de bekken die
mijn keel nog beknellen
dan zonder naam want
namen zijn de onrust
stokers van mijn geest

de weg was kort, doch
hoekig in de gemeten
vlaktemaat , te lang reisde
deze reis met als doel
het niemandsland

het licht was schaars doch
priemend op mijn toen nog
onbevlekt vermogen om te
zien of er welkom op het
cocos deurmat stond te lezen

slechts de ruwte van het
kleed schampten mijn
knieën, net zoals toen
in de auto waar ik
voor het eerst

bij haar naar
binnen gleed

Schrijver: elze, 19 november 2019

lia_elzehotmail.com

Biografie van deze schrijver

liefde verleden geboorte

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 1 stemmen 163