Netgedichten

netgedicht (nr. 69.703):

Zoals de karekiet en merels het al bezingen

Zijn wij niet ecologisch afhankelijk van water
en het groen, van voedsel bij alles wat wij doen.
Wat weerklinkt soms al aan melodieën in straten
hebben wieken van molens al langer in de gaten.

Vandaag heb ik die gedachten laten dartelen
als jonge dieren, wolken in de kraakblauwe
lucht zucht voor zucht vrij laten voortdrijven,
zonder ze te bekijven willen kneden of vormen.

Elk moment hier verbonden met de polderlucht
met bomen, de wolken met alle zonnestralen
ben je wel iets, wellicht deel van een oudere fiets
of regel in een gezongen lied over dit poldergebied.

Ik blijf kind,'n holle fluitenkruidpijp mijn eigen geluid,
met een mond en handen vol grassen rietpluimen en
sigaren, het wonderschone gedroogd voor het thuisfront
in regels en zinnen vederlicht vereeuwigd te bewaren.

Hoe vaardig is de natuur, kan en mag alles floreren,
genieten we van bottende bomen en het dagdromen,
kleurt ook het weelderige gras alras ons eigen gemoed
als weer een aanstormend gloren ons ontwaken doet.