Netgedichten

netgedicht (nr. 70.354):

Omfloerste ogen

ik kende
die blik
zacht dook ik
in je donker
omfloerste ogen
in een ijdel pogen
thuis te komen

het mocht niet
baten in de duik
bleef ik haken
aan een fel
dispuut om
meteen danig van
de wijs te raken

juist het
bekende voelde
als gewenst
drempelloos pakte
ik onschuld in
natuur gekleed met
licht eigen gewin

heb mijn rug
gerecht ben niet
afgedropen
jij hebt mij op
de plaats gezet
ben slechts een huis
en niet jouw thuis