Netgedichten

netgedicht (nr. 70.599):

Spreektaal

Zij vindt haar klank,
haar taal in een andere dag
dan ik, maar toch

vindt zij de woorden
in mijn nevels, die ik

woordenloos aanstaar,
want ik zie geen begin ?

zij zet de paden uit de nevels in.

Elke dag hetzelfde uitzicht,
ik ga het nog geloven,
maar het nachtzwart kent ook
kometen in hun baan
langs mijn herinneringen,
die oplichten daar waar
het wel warm was –

achter mijn gesloten ogen teken ik
een nieuwe hemelkaart
en trek een streep
door de oude berekeningen.

Met mijn voeten op het pad
begin ik klanken te horen,
blijk ik te spreken vanuit
een andere herinnering,
word ik wakker met woorden

die zich vormen naar wat ik zie
nu

aan mijn voeten zucht Cù,
zijn herderskop rust op mijn onderbeen,
terwijl ik op mijn rug
staar naar de nieuwe komeet,

gelukkig was het maar een nachtmerrie.

... Cù (Iers Gaelic voor Hond) verwijst naar een nachtmerrie van toen ik een jaar of negentien moet zijn geweest, Cù was daarin een fictieve herdershond die werd opgehangen en achtergelaten door zijn baasje dat het leven niet meer aan kon... Ik heb dat toen in een kort verhaal verwerkt, dat ik nooit meer ongeschreven heb kunnen maken. Tot nu toe dan. Dit gedicht volgt uit het constant trachten mijn leven in een nieuw licht te zien, dat het niet alleen maar altijd moeilijk was. Gelukkig heb ik een verstandige vrouw :-) ...

Schrijver: John Loopstra, 12 april 2020