Netgedichten

netgedicht (nr. 71.072):

drijvende heuvels

mijn handen als woorden in stilte gedompeld
spreken reikend naar verten in je ogen
onbereikbaar: groene heuvels
zich koesterend in wit licht

zwervend tussen de heuvels zie ik hen
rood – bloedloze geboorte breekt aan
explosief in eigen vuur verteerd en geworden;
zij, eens star geworteld, worden nu tot golven

drijvend op vlammende grondzeeën –

wereld in wording

ontdaan van oude, getekende huid
verwordt het rood tot vruchtbaar grijs;
de heuvels tooien zich weer, langzaam,
tonen trots hun nieuwe tijd

gesproken woorden van stilte verwarmen
mijn handen rustend op je ogen;
ik voel jouw verten: groene heuvels
drijvend in het witte licht