MIJN OUDERS

Het lange wachten is begonnen
de stilte na de storm
van kleuterpret, puberluim en brommer
en lessen in de goede vorm
gestold hun levenslust
in vastgeroeste patronen
gekrompen hun postuur
veel kleiner dan hun zonen.

mijn vader, die eens met een schop
blafte naar mijn dwarse puistenkop:
je komt dit huis niet meer in!
sloft nu als een oude Job
de kamer door met neergehangen kop
niet strijd of pijn heeft hem gebroken
maar de zachte hand van slome sleur
waar niets meer valt te bevechten
dan zichzelf met oud gezeur.

mijn moeder, trooster, hoeder
oneindige vergeefster
vergeef mij dat ik in uw ogen
geen klein kind meer ben gebleven.

De t.v. beukt zijn overvrolijkheid
de kamer in: hun enig licht
in hun vastgelopen tijd
hoe kan ik...
spijt, spijt, spijt

lieve ouders, ik kan jullie niets geven
ook ik weet geen oplossing voor het leven
wat is gebeurd is geschreven in mijn hart
ik ben volwassen nu, gepantserd, gehard
als dat volwassenheid mag heten

... Een gedicht over hoe kinderen ouder worden, maar nog steeds door hun ouders gezien worden als kleine kinderen, en nog steeds geen echte communicatie mogelijk is, door onopgeloste kleine trauma's uit het verleden... ...

Biografie van deze schrijver

ouders kinderen ouderdom gesprek tv familie relaties kind ruzie begrip ouder relatie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 133