Netgedichten

netgedicht (nr. 74.937):

Ineens

Natuurgeluiden
weerklinken als echo in verte
Maanlicht golft tot ziens.

Waarom hoor ik jouw voetsporen niet meer daar ze
heel onverwacht en veel te vroeg van jou werden ontnomen
Ik weet heel goed dat zij op elk moment van het leven klaarstonden
om hun reis voort te zetten en ook nog eens voortdurend onderweg zijn met jou.

Wanneer ene deur dicht ging, ging er een andere deur
open zodat nieuwe creativiteit en inspiratie kon ingeademd worden
Hoe kabbelend het water vloeide en liet zich zonder enige weerstand leiden
terwijl wegen met hier en daar afslag werden bewandeld; verbreding of verdieping nabij.

Het lijkt erop dat er een grote boom in lenigheid en sterkte
s omgevallen van waar haar bladeren verspreid liggen in een leegte
tegelijk is een heel klein zaadje vol onzekerheid en wiebelig op zoek naar iets
Al bij al heeft zij het gevonden: jouw eigen stukje grond tevens haar laatste bestemming.

Ik zal jouw uniciteit en verbondenheid nooit vergeten doordat
jouw bestaan een opvolging van liefde in al haar geuren en kleuren was
Steeds weer was ook energie-stroom tussen geven en nemen in balans in relaties
Geen woorden meer te zeggen; heb alleen maar tranen die elke herinnering zullen koesteren.