Netgedichten

netgedicht (nr. 76.798):

Zonder jou

Wanneer nachten mij vereenzamen waarin
een hemel een kleurloze textuur onder het maanlicht
borduurt waar fracties onzeker beginnen te bloeien en voortleven als
een waas in dichtheid en uitgestrektheid die nog even blijft hangen boven het hoofd.

Niettegenstaande helderheid wordt gebaand
schaduwen regeren in mijn breekbare-en-kwetsbare die
eveneens verdrinkt in verdriet daar zij een verbinding heeft gemist en
waar men onregelmatige en zwakke slagen in afwezigheid van geluid kan waarnemen.

Steeds weer probeer ik elke vorm van angst en
zinloosheid op te ruimen maar ijdele hoop en ander ongemak
liggen op de loer en houden mij voortdurend wakker tegelijkertijd drijven
de smarten van mijn ziel in een zee van kwetsingen en verwondingen; verlatenheid nabij.

Hoe je het ook bekijkt, bij de geringste aanraking
vloeien tranen van onbegrip en ongeloof over mijn bleke wangen
op hetzelfde moment zijn dromen en wensen zo dichtbij maar toch zo ver weg
Alles overziend heb ik het een plekje gegeven in het leven om te accepteren en door te gaan.