Netgedichten

netgedicht (nr. 77.198):

Ochtendklanken

Hoe jij in een ongedwongen sfeer de ziel uit
jouw klein lijfje kwinkeleert op boomtoppen en daken
Het betreft allemaal welluidende noten en tonen in verschillende
combinaties en variaties van waar het einde nog niet is geschreven of gesproken.

Voordat zon opkomt, zijn het precies van die unieke
fluitmomenten waarbij een breed arsenaal van melodieën in volle
vrolijkheid wordt geklonken; een hoogstaande liefdespoëzie voor iemand nabij
Keer op keer luistermuziek van waar de klanken natrillen in mijn breekbare-en-kwetsbare.

Vol bewondering voor jouw uitzonderlijke diepgang
nuance en rijkdom aan taal die jij laat aanbrengen in het verhaal
Het is telkens weer een intense beleving vanaf een zelfgekozen zangpost waar
zelfs jouw bont verenkleed en vleugels in rust zijn omhuld door mantel van ontwakend licht.

O lieve Merel, ik voel me zo dankbaar dat ik jou ben
tegengekomen want door al jouw akkoorden en toonladders kan ik
gewoon even lekker buiten zijn wanneer de dag net aan het opstarten is zodat
frisse lucht wordt geademd en ik animo van onze natuur blijf gewaarworden en waarnemen.