Netgedichten

netgedicht (nr. 77.235):

Als het stormt

Als een wankel schip
drijft mijn hart op wilde zee
tijd keert het getij.

Eerste beelden van hemels verdriet komen voorbij
Hoe zij met de lang aanhoudende druppels ook nog eens
regelmatig terugkeert als een strijd die in ongekende hevigheid
woedt en publiekelijk wordt uitgevochten, het einde is nog niet in zicht.

Een onweer en bliksem in verschillende soorten en
maten van onverwachte en onvoorspelbare kleven op straat
Een ongeziene lente met jeugdigheid en grilligheid terwijl op sommige
momenten de zon haar stralen probeert te werpen op een klein stukje natuur.

Keer op keer onderneemt zij pogingen van doorbraken
om de lucht voor zich te winnen maar tevergeefs, ontsierd door
een overvloed aan witte en vaalgrijze wolken om zo haar te bedekken
met een immense stilte terwijl de aarde trilt van haar wonde, woede en tranen.

Luiden deze bijzondere ongewone omstandigheden de
komst van donkere tijden in en zal men tegelijkertijd zijn sporen
nalaten in ieder van ons of is er nog enige vleugje hoop... maar een ding
weet ik zeker: de storm is mijn hart binnengedrongen en heeft mij enorm geraakt.