Netgedichten

netgedicht (nr. 77.282):

Ze is mijn roos

Kijken naar een roos
haar hart opent elk moment
in glans en glorie.

Wanneer een nieuwe morgen ontwaakt
besproei ik jou met mijn dauw jouw frêle blaadjes opdat
ze weer zullen kleuren in kracht en pracht op hetzelfde moment laat ik
tranen van geluk en voorspoed vloeien over hen heen en ruim hun afgelopen donkerte op.

Op welke wijze deze dag verder ontwikkelt
met al zijn beweging en rust in balans, ik bied jou mijn open
lucht waar je kan verbeelden en verwoorden met voorbij zwevende wolken
in gezelschap van het beste licht terwijl de adem van de wind jou zal meevoeren in fris en vers.

Als avond voor jou is gevallen, laat schemering
zich van zijn aantrekkelijkste kant zien, tinten en tonen zodat
jouw bloem blijft geuren zonder eender welke vorm van schaduw te werpen
maar wel om haar uitzonderlijke mooiheid en schoonheid te behouden; een onvolmaakt nabij.

De nacht is gekomen waarin helderheid, contrast
en scherpte van allerlei maan en sterren schitteren in de hemel
O Liefste, waar je ook bent, je bent mijn roos bij wie ik zorg draag tegelijkertijd
heb bewaard in mijn breekbare-en-kwetsbare om nooit meer te vergeten laat staan verwelken.