Krimp
Doelloos zap ik langs radiozenders
terwijl de wasstraat mijn metalen omhulsel
door het vagevuur van een lava lijkend
schuimgordijn sleurt.
“We peuteren de poriën van je laklaag leeg.”
Een belofte die ik niet kon weerstaan.
Gelouterd keer ik terug op de weg
waar leegstaande kantoorpanden me aanstaren.
Frontale splinters van licht doorboren mijn netvlies.
Ik richt me op de horizon, kies een koers
als een duif met thuisgevoel
maar van afstand geen benul.
Als het heelal vergeet
hoe groot het is
krimpt het tot een speldenknop
en begint alles opnieuw.
Geplaatst in de categorie: overig