Netgedichten

netgedicht (nr. 77.741):

In de stiltes van mijn geheugen

In de stiltes van mijn geheugen,
vind ik nu de rust en schoonheid,
wat mijn bewogen leven meemaakte,
en wat ik meedraag.

Soms is het een last,
waardoor ik gebukt,
alleen nog traag door het leven ga,
de donkere jaren loodzwaar moet dragen.

Maar ook herinneringen van vroeger,
hoe je onschuldige eerste liefde, je vleugels gaf,
door een wolk werd gedragen,
die je naar een regenboog bracht.

In een stralend heldere hemel,
terwijl je haar teder omhelsde,
de zon met een warme glimlach op je neer zag,
hoe kleurrijk was het leven.

De mooiste beelden van je herinneringen,
dat je je pasgeboren kind voor het eerst ziet,
wat je klein en nederig maakte,
maar later twijfelt, heb ik hier wel goed aan gedaan?

Dan komt een nieuwe bladzijde in je leven,
een kleinkind met gouden lokken,
stralende blauwe ogen,
waarmee hij zegt, de wereld is niet verloren.

Daarom geef je de moed niet op,
want iedere dag is opnieuw een wonder,
een wonder hoe zo een klein kind,
jou weer laat geloven.