Netgedichten

netgedicht (nr. 77.782):

Weemoed

De dagen korten al, zo ook mijn leven,
ik voel de weemoed groeien met het uur -
waar is dan toch de vreugde nu gebleven
en ‘t laaien van het eerste liefdesvuur?

Met ouder worden zou de wijsheid komen
en ‘t diep besef dat alles ijdel is,
maar soms komt iets van vroeger in mijn dromen
en hoor ik weer een klank geheimenis;

dan zingt mijn ziel opnieuw van dankbaarheid
al is er weemoed en een hart dat schreit.

Schrijver: Adeleyd, 19 augustus 2022