Netgedichten

netgedicht (nr. 78.024):

ze leeft ( nog )

de wind die over de zeedijk
ons bevoer als vreemdelingen
op haar rug blies de klanken
van de door ons bespeelde
klankschalen over kwelder en Wad

zij, zij die de dood heeft geaccepteerd
leeft haar laatste momenten voor
vandaag aan mijn zij, spelen met
de muziek en de klanken de wereld
laten overgaan en wellicht
de hemel alvast voor haar een beetje openen

ze lacht, er is geen angst te bespeuren
terwijl ze me vertelt over het boek
van Leven en Sterven, ik ken de passage
waar een dichter de bardo uitlegt als
een vloeiende beweging die nimmer stokt

ik bekijk haar vanuit mijn ooghoek terwijl
we beiden mediteren op haar komende
reis, ze zegt dat er geen dood is, maar
een reis waarin ze keuzes zal moeten
gaan maken, ik benijd haar, al schrik
ik zelf van die gedachte