Netgedichten

netgedicht (nr. 78.712):

Ontwricht

Wanneer het levenspad ten einde loopt,
er geen licht meer is dat begeleid,
zelfs de stilte in duisternis verdwijnt,
dan is het leven bijna uitgedoofd.

Dan blijven er hooguit herinneringen,
die al naar gelang het leven,
en met een paar uitzonderingen,
een last zijn om te dragen en diep met je zijn verweven.

Onherroepelijk komt de vraag, wat was het doel,
voor wat was deze reis bestemd,
waar ging het naar toe,
was er wel een weg afgestemd?

Of is er teveel van het leven verlangd,
zoekend naar wat het spiegelbeeld reflecteerde,
een gelijke om mee samen te gaan, hand in hand,
maar wat uiteindelijk het hart verteerde.

Misschien is teveel aan mens en medemens gevraagd,
heb je ze zo vaak vergeleken,
en jezelf een rad voor ogen gedraaid,
waarom je op het punt staat om te breken.

Je kunt niet anders zijn, dan zoals je schijnt te zijn,
geen hypocriet die anderen niet ziet,
daar waar je gevraagd werd, stond je niet aan de zijlijn,
maar zag de nood en hielp zover het toeliet.

Je probeerde hun taal te spreken,
poogde om hen te verstaan,
deed je eigen pijn wegsteken,
maar diep van binnen voelde je je tekortgedaan.

Dan ineens merk je hoe groot je eigen verdriet is,
hoeveel er aan je voorbij is gegaan,
want de meeste lieten je in het ongewis,
slechts een enkeling heeft je verstaan.

Wat je dan nog rest met een ziekelijk versleten lijf,
en een gebroken hart wat iedere slag verder ontwricht,
is je heil te zoeken naar een onbekend verblijf,
waar geen morgen is en geen uitzicht.