Netgedichten

netgedicht (nr. 79.438):

zij

zij koestert me in de flank
van witte raven die hun
vleugelwijdte nimmer laten
kortwieken door scharen
die diep trachten te
kerven in de nalatenschap
van altruïstische
desolate decorum

in ben een raaf, ongekloond
zelfs weggehoond door hen
die ik niet haat, maar vol
mededogen hun ondergang
met mijn treuzelende blik
gestaag onder ziet gaan

zij is een raaf, een moeder
die de tijd aanschouwd zoals
raven manoeuvreren op
ieder zuchtje wind die
hen verder brengen naar
daar waar zekerheid
zich in twijfel bevindt

ik prijs me om
in haar slagveren
die raaf te zijn
die bij geteelde moed
zichzelf in alle
beglazingen met
verve ontmoet