constant
constant is steeds
het aanbod van beweging
het ogenblik nabij
waarop de vraag verstomt.
kelk
die je dwingt zich om te keren:
een bodem schilfers dwarrelt neer,
leegte na het drinken, magerman,
die op de winterhuid van straten
slijm en rot als goud verteert.
vocht
dat in vertwijfeling haast
zich opwaarts door de poriën
murwt: verlangen wordt angst
van het moment dat je
het popelen vangt en verlangt.
valk
die op met vrucht beladen akkers
het ritselen van voedsel ziet en verder
niets dan vallen doet: eenvoud lijkt de wet
waarnaar je eigen hand zich richt, lied
dat jou en haar tot niets verdicht.
spijt
is als de regen komt, breekt
stilstand aan in krekelzang. knak,
een tak, de botte plof van lucht op lucht
en lijven volgen haar golven
naar een einde dat al lang het jouwe was
maar nu weer daverend begin.
constant is steeds
het aanbod van beweging
het ogenblik nabij
waarop de vraag verstomt.
... uit '101 Eigentijdse Aanroepingen van de Muze (1999-...) ...
Zie ook: http://dirkvekemans.be
Schrijver: Dirk Vekemans, 19 april 2023
yahoo.com
Biografie van deze schrijverGeplaatst in de categorie: algemeen
tijd
63
Geef je reactie op deze inzending:
Wel even updaten, en avant.
Je verzen stemmen overigens wel tot nadenken, althans mij...
Euh...met 'sociaal' bedoel je 'in het publieke domein' toch?
mijn ongebruikelijke werkwijze laat nou eenmaal teksten toe hun geheimen te bewaren tot ze rijp zijn voor het licht van hun lezing. dit is van 1999 oorspronkelijk, in mijn private tijdrekening een welhaast middeleeuwse tekst die nu pas begint zich euh 'sociaal' te gedragen...
Een reeks onderhuids tintelende reflecties van het onderbewuste...met hier en daar mankerende logica, als in een droom: een kelk die je gebaart zich om te keren...
dat gaat er bij mij niet in.
En in je voorlaatste strofe wordt de Muze er wel heel erg erotitisch en fysiek met de haren bijgesleept.
Wel apart dus...