Netgedichten

netgedicht (nr. 80.066):

Sprekende handen

Hoerwel ze nu meer van de aarde is,
zit haar lichaam nog vol verhalen,
wel is het moeilijker ze te lezen,
steeds onduidelijker worden de signalen.

Maar haar rusteloze ogen liegen niet,
haar stem, nu haperend en krachteloos,
kan niets verbergen, met heel haar lichaam
laat ze zien dat ze verdrietig is, blij of boos.

Toch zijn het vooral haar handen,
spinnen die je soms onverwacht bespringen,
die, steeds in beweging, expressief spreken,
een leven leiden dat zich niet laat dwingen.

Strelend tast ze ermee naar contact,
strijkt voorzichtig over het tafelkleed,
plukt er een denkbeeldig pluisje van af,
pakt vastklampend een zakdoekje beet.

Soms slaat ze ermee alsof ze iets wil breken,
laat er poppen mee springen op haar schoot,
een krom gebogen schommelend kind,
steeds dichter levend bij de dood.